Buharî Hadis No: 1200- Enes (ibn-i Mâlik)’ten (ra) rivâyet olunduğuna göre, Nebi (sav) (Tebük) gazâsı sırasında idi ki; (O, Medine’deki Ashab’ı yâd ederek):
-Arkamızda Medine’de bir takım erler cemaati var ki, biz bir dağ yolunda, dere içinde her yürüyüşümüzde muhakkak Medine’dekiler de yürüyüş (sevabın)da bizimle beraberdir (buyurmuştu). Ashab:
-Yâ Resûlullah! Medine’dekiler nasıl bizimle beraber olurlar, diye sorduklarında Resûlullah (sav):
-Onları burada bulunmaktan (hastalık, kudretsizlik gibi meşru) özür menetti, buyurdu.
Buharî bu hadisi: “Bir mü’mini özür gazâya iştirakten menederse” sorgusuyla açtığı bir bâbında rivâyet etmiştir. Müellifin unvanında irâd ettiği bu suâlin cevabını hadisten ve doğrudan Peygamberimizin (sav) kendi mübarek dilinden öğreniyoruz ki; özürlülerin de mücâhidler derecesinde sevaba nâil olmalarıdır.
Cihada iştirake mâni özrün hastalık olduğu, Müslim’in bir rivâyet tarikinde tasrih edilmiştir. Buharî şârihleri ise diğer haberlerden istifade ederek özrü, hastalıkla beraber mâli, bedenî kudretsizlik sûretinde ta’mîm etmişlerdir.